poëzie

De afgelopen dagen was het hier stil, ik sprak wel maar wist niet wat te schrijven.
Nu ben ik stil, en nog steeds zal ik niet schrijven.
Ryves vertelt een verhaal,
en ik luister:

Let there be rock...

Stel je voor: Je bent een roadie van een metalband, en plots kom je in de wereld terecht waar over gezongen wordt in veel hardrock en heavymetal muziek uit de seventies, het overkomt Eddie, en het resultaat kan je spelen in Brütal Legend.

De game wordt gemaakt door een team, geleidt door het brein achter de (eerste twee) Monkey-island games, Tim Schafer.

Op 16 oktober zal het spel uitkomen in Europa, op de Xbox360 en de PS3.

The sum of the parts is greater than its components

Het is een vreemde regel, maar soms lijkt hij toch te gelden: de som van twee entiteiten is groter dan de entiteiten tesamen.
Een voorbeeld hiervan is de mengeling van Darth Vader en de dans uit Thriller van Michael Jackson.
Tel die twee op en je krijgt een internet hit die onsterfelijk is geworden.
Terug opgegraven uit de donkere hoeken van het internet, ik presenteer u...

Families en symmetrie

Weer enkele dagen niets gepost, een tekort aan stroom is de oorzaak, vrees ik.

M'n adapter begaf het, en dus was het gedaan met internet/games.
Nu ben ik er weer, klaar om jullie te informeren en het internet te terroriseren en verder wat te procrastineren (een woord dat Word niet kent, vreemd).

Anyway, het is weer tijd voor een dosis wetenschap, en dit keer van niemand minder dan P.Z. Myers, bioloog verbonden aan de University of Minnesota, in de Verenigde Staten.
Hij is vooral bekend van z'n schitterende blog Pharyngula, die ik jullie allemaal kan aanraden om te volgen (het is natuurlijk wel in het Engels).

Maar goed, waar het nu over gaat is familie.
Niet meteen een neef of nichtje, iets verder dan dat. Namelijk tot aan de slak (sommigen zullen opperen dat ze er zo één in directe familie hebben, maar goed).

Ik ga het hem gewoon zelf laten vertellen, zoals hij het aan de lezers van The Guardian vertelde: http://www.guardian.co.uk/science/2009/apr/15/genetics-embryos-and-stem-cells

Enjoy Science!

marvels of game-design

Portal is een spel dat grenzen verlegde.
Het idee van het spel was eenvoudig. Je hebt een wapen dat twee portalen kan afschieten, een oranje en een blauw, ga je door het ene dan kom je weer uit uit het andere, je momentum blijft bewaard. Verder zie je ook wat je door het andere portaal zou zien (vergelijk het met een tv en een camera, alleen kan je in de tv lopen en kom je dan uit de camera)

Lijkt een eenvoudig klusje, maar als het dan komt op het ontwerpen van de spelwereld, is het plots niet meer zo eenvoudig.
Je moet het principe zo snel mogelijk duidelijk maken aan de speler, en die is dit idee helemaal niet gewend.
(de oplossing was door je uit een kamer te laten gaan door een portaal waarin de speler zichzelf kon zien, waardoor het principe meteen duidelijk werd)

Portal heeft echter nog op andere manieren een indruk nagelaten:
Het aftitel liedje, Still Alive, gezongen door GlaDOS, het computersysteem dat je door het spel lootst, en het karakter heeft van een mentaal zwaar gestoorde vrouw, is iets dat de meeste gamers zullen herkennen, en het is ook echt wel gewoon een schitterend liedje.
Geschreven door Jonathan Coulton en gezongen door Ellen McLain, een must om eens naar te luisteren (daarna blijf je dit mogelijk opnieuw en opnieuw doen, hoewel het zou kunnen dat dit effect pas bereikt wordt als je de humor snapt door het spel te hebben gespeeld).


Dit is echter niet de reden voor deze blogpost, het schitterend gevoel voor (absurde) details van de makers van het spel is dit echter wel.
Op het einde van het spel haal je enkele bollen ("ogen") weg van GlaDOS, die wat brabbelen.
Ik had er nooit echt aandacht aan gegeven, maar er zijn natuurlijk mensen die dat wel doen, en twee van de drie ogen hebben best wel veel te vertellen (vooral het blauwe oog dan).
Daarom, voor wie absurditeit wel kan smaken:

flawless

Even iets luchtigers dan gisteren, maar wel zeer indrukwekkend:
Flawless deed mee and Britain's got Talent, en van mij mogen ze meteen winnen.

Enjoy!

Babbeltje in ons lichaam

Communicatie is iets dat we nog altijd voor een groot deel gereserveerd zien voor de mens.
Althans, als het op spreken aankomt, we zien taal graag als iets dat eigen is aan de Homo Sapiens Sapiens, iets dat wij (of één van onze voorouders) hebben ontdekt.

Een groot deel van de communicatie gebeurd echter ook via andere wegen. Non-verbale communicatie heet dat, en als we die woorden horen, denken we meteen terug aan de lessen in het lager en het middelbaar, waarin gesproken werd over het belang van je houding, je expressie als je praat.
Dit is echter maar een deel van de verzameling van non-verbale communicatie, een ander deeltje ervan is bijvoorbeeld het uitwisselen van stoffen, zoals feromonen (we scheiden bijvoorbeeld bepaalde stoffen uit als we een aantrekkelijk iemand zien).

Een dierengroep die we niet meteen met communicatie associëren, is de familie van de bacteriën.
Eencellige wezentjes die we vooral kennen voor de schade die sommige van hen veroorzaken.
Bonnie Bassler, een onderzoekster aan Princeton, toont ons dat deze minuscule wezentjes, vaak gezien als eenzaten met een saai leven van zichzelf delen en niet zo zeer naar mogelijke vrienden kijken in de buurt, echter zeer actief praten met elkander.

Goed, ze praten niet over het weer, of bespreken het gedrag van hun kind niet met de schooldirecteur (als het technisch al mogelijk zou zijn, aangezien het oorspronkelijke individu verloren lijkt te gaan in mijn opvatting van celdeling. Als iemand me kan vertellen of dit verkeerd is, zeg het me dan J), maar wat ze bijvoorbeeld wel doen, is kijken of ze met genoeg zijn.

Even een analogie met het oude Rome: het had geen zin om als slaaf op te staan en je te verzetten, als je daar alleen zou staan. De stadswacht zou snel komaf met je maken en dan heb je ook niet echt veel bereikt.
Maar, als je plots met enkele duizenden slaven tegelijk opstaat, zou je wel eens kunnen winnen (oké, Spartacus was met veel, en toch verloor hij, maar aantallen zijn niet altijd alles).

Over hoe dit alles in z'n werk gaat, en nog veel meer, ga ik je niet lastigvallen, maar ga ik het Bonnie zelf laten uitleggen. Je kan haar lezing (geen saaie, maar een aangename, behalve als je het onderwerp haat. In dat geval: waarom ben je dit nog aan het lezen?) hier bekijken.

Cyborg Beatles

De Beatles komen terug.

Niet in levende lijve (de helft is dood), maar hun muziek wordt weldra opnieuw uitgegeven.
De mensen van EMI en Apple Corps (niet te verwarren met Apple, de makers van mac's en iPhones) hebben zich maar liefst vier jaar bezig gehouden met het digitaal remasteren van alle songs.

Om het nog beter te maken, wordt tegelijkertijd met het verzamelalbum het spel The Beatles Rockband uitgebracht op 9 september, ofte 09/09/09. Plots zullen we allemaal een beetje beatle kunnen zijn en ik zal er in ieder geval staan wanneer het spel uitkomt J.

De collectie bevat alle 12 Beatles albums in stereo, met track listings en artwork zoals oorspronkelijk uitgegeven in het Verenigd Koninkrijk, en 'Magical Mystery Tour,' welke onderdeel was geworden van de hoofdcatalogus van The Beatles wanneer hun cd's voor het eerst uitgebracht werden in 1987.
Verder zijn de collecties 'Past Masters Vol. I en II' nu samengebracht tot één titel, met in total dus 14 albums verspreid over 16 cd's.

Het geheel wordt vervolledigd met nieuwe minidocumentaires bij ieder album (behalve bij de 'Past Masters' set) over het maken van ieder album, die aanwezig zijn als quicktime filmpjes op ieder album.
Deze bevatten archiefbeelden, zeldzame foto's en nooit eerder gehoorde studio-praatjes van The Beatles.

Iets voor iedere Beatle en algemeen gewoon muziekfanaat om naar uit te kijken, dus.

Bron: http://sev.prnewswire.com/entertainment/20090407/LA9552207042009-1.html

De wereld van muziek

Het is weer even geleden eer ik m'n hoofd leeggespuid hier, dus tijd om nog eens wat ruimte te maken hierboven.

De afgelopen weken hebben vooral in het teken van de muziek gestaan.
's Avonds kan er meestal gitaarmuziek uit m'n kamer gehoord worden, nu ik dat instrument (weer) heb opgenomen. Eindelijk een instrument dat ik op m'n kamer vlot kan spelen (trombone is te luid om in de hallen te spelen, en de bureau is ietwat te hoog om deftig piano op te spelen).
Sinds dit weekend heb ik, naast de repetities voor de UCLAN Concert Band, een nieuwe plaats gevonden voor trombone spel (behalve de repetitielokalen in de MediaFactory, maar die moet je zo lang op voorhand reserveren, en ze worden ook niet altijd opengemaakt, en tijdens het weekend lijkt dit al helemaal niet zo te zijn): Sandbox. De ruimte daar is vrij goed afgesloten, en als gevolg heb ik de zondagmiddag dan maar voor een groot stuk daar doorgebracht.

Verdere activiteiten bedragen het spelen der game (mis ik Sören wel voor, met twee samenspelen is zoooo veel aangenamer dan alleen, een probleem waar ik nog een oplossing voor moet vinden terug in België  (tijd om eens sociaal te worden daarginds :) )

Sinds zondag(9 dagen geleden) heb ik ook Fallout3 (ok, dat is wel iets dat je helemaal alleen speelt), een meesterwerkje van de handen van Bethesda. Het betreft een rollenspel in Washington D.C. na een kernoorlog in de toekomst.
Het spel heeft op GDC o.a. ook de prijs gekregen voor beste verhaal, en het leek me dan ook tijd om het eindelijk eens binnen te halen.
Prachtige beelden, een schitterend gevoel voor detail in de (grote) wereld en een meeslepend verhaal lijken dit spel goed te omschrijven.

In verder gamenieuws, is dit nog iets interessants:
Volgens een studie (bij 391 gamers, waarvan 86% mannelijk) blijkt dat gamers die er verslaafd aan lijken te zijn dezelfde negatieve sociale eigenschappen vertonen die ook verbonden worden aan het Asperger syndroom.
(http://uk.gamespot.com/news/blogs/sidebar/909182374/26324500/study-gamers-show-autistic-traits.html)
De onderzoekers denken dat er een correlatie zou bestaan tussen hoe groot de kans is dat een persoon gamed en de kans dat deze een vorm van het autismespectrum hebben.

Me dunkt een interessante stelling, maar gezien de zeer grote groep gamers die sociaal wel perfect functioneert, en het kleine aantal ondervraagden, heb ik toch ietwat m'n twijfels over de ideeën (hoewel ze ergens wel logisch lijken, afgaande van het denkpatroon dat door een spel wordt gestimuleerd).

Verder rest me nog het advies aan allen om eens te luisteren naar Chris Duarte, een schitterend bluesmuzikant.

De groeten daar aan de andere kant aan het kanaal!

 

Ps: ik heb het plan opgevat om meer te posten, maar in kleinere posts. Voor de rest zal het ook niet alleen meer over m'n verblijf in Preston gaan, aangezien daar echt niet zo veel over te vertellen valt J