Babbeltje in ons lichaam

Communicatie is iets dat we nog altijd voor een groot deel gereserveerd zien voor de mens.
Althans, als het op spreken aankomt, we zien taal graag als iets dat eigen is aan de Homo Sapiens Sapiens, iets dat wij (of één van onze voorouders) hebben ontdekt.

Een groot deel van de communicatie gebeurd echter ook via andere wegen. Non-verbale communicatie heet dat, en als we die woorden horen, denken we meteen terug aan de lessen in het lager en het middelbaar, waarin gesproken werd over het belang van je houding, je expressie als je praat.
Dit is echter maar een deel van de verzameling van non-verbale communicatie, een ander deeltje ervan is bijvoorbeeld het uitwisselen van stoffen, zoals feromonen (we scheiden bijvoorbeeld bepaalde stoffen uit als we een aantrekkelijk iemand zien).

Een dierengroep die we niet meteen met communicatie associëren, is de familie van de bacteriën.
Eencellige wezentjes die we vooral kennen voor de schade die sommige van hen veroorzaken.
Bonnie Bassler, een onderzoekster aan Princeton, toont ons dat deze minuscule wezentjes, vaak gezien als eenzaten met een saai leven van zichzelf delen en niet zo zeer naar mogelijke vrienden kijken in de buurt, echter zeer actief praten met elkander.

Goed, ze praten niet over het weer, of bespreken het gedrag van hun kind niet met de schooldirecteur (als het technisch al mogelijk zou zijn, aangezien het oorspronkelijke individu verloren lijkt te gaan in mijn opvatting van celdeling. Als iemand me kan vertellen of dit verkeerd is, zeg het me dan J), maar wat ze bijvoorbeeld wel doen, is kijken of ze met genoeg zijn.

Even een analogie met het oude Rome: het had geen zin om als slaaf op te staan en je te verzetten, als je daar alleen zou staan. De stadswacht zou snel komaf met je maken en dan heb je ook niet echt veel bereikt.
Maar, als je plots met enkele duizenden slaven tegelijk opstaat, zou je wel eens kunnen winnen (oké, Spartacus was met veel, en toch verloor hij, maar aantallen zijn niet altijd alles).

Over hoe dit alles in z'n werk gaat, en nog veel meer, ga ik je niet lastigvallen, maar ga ik het Bonnie zelf laten uitleggen. Je kan haar lezing (geen saaie, maar een aangename, behalve als je het onderwerp haat. In dat geval: waarom ben je dit nog aan het lezen?) hier bekijken.