marvels of game-design

Portal is een spel dat grenzen verlegde.
Het idee van het spel was eenvoudig. Je hebt een wapen dat twee portalen kan afschieten, een oranje en een blauw, ga je door het ene dan kom je weer uit uit het andere, je momentum blijft bewaard. Verder zie je ook wat je door het andere portaal zou zien (vergelijk het met een tv en een camera, alleen kan je in de tv lopen en kom je dan uit de camera)

Lijkt een eenvoudig klusje, maar als het dan komt op het ontwerpen van de spelwereld, is het plots niet meer zo eenvoudig.
Je moet het principe zo snel mogelijk duidelijk maken aan de speler, en die is dit idee helemaal niet gewend.
(de oplossing was door je uit een kamer te laten gaan door een portaal waarin de speler zichzelf kon zien, waardoor het principe meteen duidelijk werd)

Portal heeft echter nog op andere manieren een indruk nagelaten:
Het aftitel liedje, Still Alive, gezongen door GlaDOS, het computersysteem dat je door het spel lootst, en het karakter heeft van een mentaal zwaar gestoorde vrouw, is iets dat de meeste gamers zullen herkennen, en het is ook echt wel gewoon een schitterend liedje.
Geschreven door Jonathan Coulton en gezongen door Ellen McLain, een must om eens naar te luisteren (daarna blijf je dit mogelijk opnieuw en opnieuw doen, hoewel het zou kunnen dat dit effect pas bereikt wordt als je de humor snapt door het spel te hebben gespeeld).


Dit is echter niet de reden voor deze blogpost, het schitterend gevoel voor (absurde) details van de makers van het spel is dit echter wel.
Op het einde van het spel haal je enkele bollen ("ogen") weg van GlaDOS, die wat brabbelen.
Ik had er nooit echt aandacht aan gegeven, maar er zijn natuurlijk mensen die dat wel doen, en twee van de drie ogen hebben best wel veel te vertellen (vooral het blauwe oog dan).
Daarom, voor wie absurditeit wel kan smaken: