Dit weekend is m'n vader langs geweest (samen met Annelies). Vrijdagmiddag heb ik dan ook een soort van rondleiding gegeven door Preston (en zelf ook een hele boel nieuwe dingen ontdekt, ik loop niet zo veel door deze stad rond). De zaterdag zijn we er dan ook samen (zonder Annelies) op uitgetrokken naar Liverpool, mooie stad (en cultuurhoofdstad van vorig jaar).
Aangezien m'n in België de maandag weer moest werken, was de zaterdagavond dan ook al het afscheid (de zondagochtend vertrokken ze, maar ik vreesde dat ik niet uit m'n bed zou geraken, een hele dag met iemand op stap zijn is vermoeiend, meer daarover verder in deze post), en gelijk had ik.
Een ding waar ik zeer blij mee was, was het feit dat m'n yoyo was meegekomen: Gekocht in Seattle heeft het dingetje al een heel stuk afgereisd.
Sinds ik deze weer tot mijn directe bezittingen kan rekenen, heb ik natuurlijk niet stilgezeten, en na het vinden van een site met tutorials, ging ik dan ook vlijtig aan de slag om er enkele te leren.
Zo vlijtig zelf dat het touwtje al verweerd is, en in twee is gebroken. De zoektocht naar een nieuw is begonnen.
Iemand anders (of beter gesteld: een hele groep mensen) hebben ook niet stilgezeten, en het gevolg daarvan is dat iedereen nu de Release Candidate 1 (RC1) van Windows 7 gratis kan downloaden.
Voor de digibeten onder jullie: Windows 7 is de opvolger van Windows Vista. Het ziet er een beetje uit als Vista, maar is een heel pak sneller en stabieler (volgens bètatesters. Een bèta versie van een programma is een versie die nog niet af is. Dat deze dus stabieler werd bevonden dan Vista, dat al enkele jaren oud is, zegt dus wel veel).
Momenteel is het echter nog niet in het Nederlands te verkrijgen, dus als je het Engels, Frans, Duits, Spaans of Japans niet machtig bent, raad ik je aan om het niet te gebruiken.
Dat gezegd zijnde: ondergetekende draaide zijn laptop tot gisteren op Windows XP, een besturingssysteem dat ondertussen al acht jaar oud is, zeer oud in de wereld van de computertechnologie, kan deze nieuwe telg van Microsoft best wel smaken.
De versie die je kan downloaden is de "Ultimate" versie, met alles er op en er aan dus. Speech-recognition (tof speeltje, wel even wennen en een tekst inspreken is toch geen evidentie (een Nederlandstalig iets als dit probeer ik zelfs niet, het ding is gemaakt voor te luisteren naar (Brits) Engels), maar navigeren door het systeem werkt vrij vlot en het feit dat je gewoon achterover kan zitten zonder je armen te moeten gebruiken is altijd tof), gadgets voor op het bureaublad zoals een rss reader, een item die je de status van je geheugen- en processorverbruik toont, welk weer het buiten is (in Sandbox zijn geen ramen en het is handig om te weten of het een goed moment is om iets te gaan eten) etc. komen mee uit Vista, maar voor een XP gebruiker zijn ze een nieuwigheid. Over het algemeen is de interface zeer clean, navigeren gaat allemaal een pak vlotter, een heuse verbetering.
De RC1 kan je draaien tot 1 juni 2010, maar vanaf 1 maart van dat jaar herstart de computer om de twee uur, kwestie dat ze aan al dat werk ook nog iets kunnen verdienen.
Dat brengt ons naadloos bij het thema Autisme: NHS berichtte vandaag dat enkele studies (drie: twee uit de VS die in Nature zijn gepubliceerd en eentje uit de University of Oxford, die gepubliceerd werd in Molecular Psychiatry) een hoopje genen hebben gevonden die bepalend zijn voor autisme.
Op de site kijkend werd m'n aandacht getrokken door een ander artikel daarginds, namelijk over misconcepties bij het grote publiek over autisme: 39% dacht dat bijna iedereen die autisme heeft speciale vaardigheden heeft, een beetje zoals het personage uit de film Rainman. In werkelijkheid gaat het slechts om ongeveer 0.5%.
27% dacht ook dat het iets is dat weggaat met het ouder worden. Deze gedachte vloeit wellicht voort uit het idee dat het iets is dat een beetje lijkt op ADHD (allebei zorgen ze voor een "moeilijk kind"), wat lijkt te verbeteren naarmate die kinderen ouder worden (hoewel ik in deze redenering misschien wel dezelfde fout maak).
Autisme is (en nu spreek ik vooral vanuit mijn eigen beleving, die zich binnen het Asperger syndroom afspeelt) in de eerste plaats een stoornis die er voor zorgt dat mensen zaken anders waarnemen (of eerder: die waarnemingen anders verwerken) en anders denken.
Het verschil in waarnemen gaat naar twee kanten: Je hebt mensen die bepaalde prikkels minder tot niet gaan wegfilteren (waardoor ze "meer" zien/horen/smaken/...), of net zwaarder wegfilteren (waardoor ze dus ongevoelig worden voor bepaalde prikkels, doordat ze nooit echt verwerkt worden).
De andere manier van denken zorgt er voor dat we bepaalde concepten minder snel (of nooit) door hebben (ik denk dat dit een van de redenen is dat sociaal contact moeilijker is), terwijl andere dingen dan weer van nature gaan (in het lager wist ik een hele hoop van dinosaurussen, vertaling van hun naam, eigenschappen etc., maar probeer me Frans te leren en je merkt al snel dat het hopeloos is).
Het sociaal contact gedeelte is eigenlijk wel de moeite waard om verder in te gaan (opnieuw gaat dit uit van introspectie van mezelf, hetgeen ik hier schrijf kan volledig anders zijn voor iemand anders met autisme).
De mensen thuis weten wel dat ik niet echt veel uitga en zo.
Echter, ik wil wel, maar slaag er niet in, iets dat voor de meeste mensen de grootste zever van de wereld lijkt, want er is toch niets moeilijk aan iemand opbellen en afspreken?
Wel dus. Er is een soort van muur in m'n hoofd, vol met waarschuwingen van wat voor verschrikkingen er aan de overkant zijn, en die doet z'n werk vrij goed, het houd me binnen. Af en toe (tegenwoordig steeds meer) kruip ik door een gaatje in die muur en kom ik buiten. Maar, als je van op afstand naar de muur kijkt, zie je die gaten niet. Je ziet alleen een grote, massieve, intimiderende muur en nog voor je goed en wel aan de tocht begonnen bent naar de muur zelf (het "klaar maken voor vertrek"), zinkt de moed je in de schoenen en geef je het op: wat voor een kans maakt een persoon om in z'n eentje een grote muur af te breken?
Staat er iemand aan de andere kant van de muur die je er op wijst dat er gaten zijn, of er gewoon zelf door kruipt (de muur overstijgt hier het figuurlijke en is de muur van het huis waar ik in zit), dan valt de angst snel weg en verdwijnt het probleem van de muur. Het probleem blijft echter dat er dus een tweede persoon actief moet helpen om die muur te overwinnen. (man, wat een melig stukje is dit eigenlijk)
Een ander probleem bij sociaal contact is het ongelofelijk belang van detail: zo veel factoren spelen mee in een gewone conversatie (correcte dingen zeggen, luisteren naar wat de ander zegt, niet altijd handig als je al het geroezemoes rondom niet kan wegfilteren, lichaamstaal van jezelf correct doen, lichaamstaal van de ander proberen interpreteren, ...) dat dit zeer vermoeiend wordt.
Opnieuw is dit iets dat voor de "normale" mens geen probleem vormt, het zijn zaken die in onze natuur liggen, onze hersenen zijn zo gebouwd om die complexe zaken te kunnen doen: om oninteressante data zoals het gesprek twee tafels verder niet te verwerken, om die beweging met het hand van de gesprekspartner te correleren met hetgeen die persoon vertelt en hoe deze de auditief verkregen data versterkt.
De link tussen het denken van autisten en de werking van een computer wordt vaak gemaakt, ik geloof dat dit een heel goed voorbeeld is: computers zijn zeer slecht in het herkennen van complexe beelden zoals het menselijk lichaam, de fijne nuances binnen de spraak etc.: veel autisten ook.
Ik kan natuurlijk wel een conversatie voeren, in een dialoog gaan met mensen, maar heel veel van die dingen, die de meesten doen zonder nadenken, vergen van mij wel een hoop energie (iets waarin ik uiteraard geen uitzondering in ben). Zeer veel dingen over sociaal contact heb ik dan ook letterlijk moeten leren, trial and error, maar vooral observatie (een voordeel van twee zeer sociale zussen te hebben die veel mensen uitnodigen).
Conclusie: ik heb een nieuw touwtje nodig voor mijn jojo, Windows7 is een prettig beestje en weggaan met mensen is boeiend maar vermoeiend.
1 comment:
Ja, waarschijnlijk dus het is
Post a Comment