Onterechte schaamte

Games...

Het is iets vreemds. Aan de ene kant houd ik van games, sinds de eerste demo die ik downloadde (en dan snel de modem weer uit zetten, want iedere minuut telde!), tot vandaag de dag heb ik ze gespeeld.

En toch, vraag me wat m'n hobby's zijn, en de kans is vrij klein dat ik zal zeggen dat ik game.
Vandaag de dag speelt een grote meerderheid van de (westerse) mensen spelletjes op een computer, console, handheld, gsm etc.
Vroeger was dit anders, gamers waren die vreemde mensen die alleen in donkere kamertjes zaten en vreemde dingen deden op hun computer waar niemand anders van begreep wat er in godsnaam tof aan zou zijn.
De tijden zijn veranderd, maar ik denk dat de mindset van veel (oudere) gamers nog niet veranderd is. Natuurlijk kan ik niet stellen dat ik volledig bij de "oude" generatie behoor, ik ben slechts 20 (bijna 21, hoera), en toen ik begon met spelen was dat al op Windows 95. En hoewel ik er een hoop van heb gespeeld, games van daarvoor zijn ook dat: van voor mijn tijd. Ik was er niet bij toen Pong uitkwam in de arcade halls, ik was er niet toen Arkanoid werd losgelaten op een groep nerds door Taito in 1986 (Hell, ik bestond zelfs nog niet als spermatozoïde!).

Echter, ik zit ook niet in de groep gamers die zijn opgegroeid met de Xbox, PS2 of zelfs PS3 en Xbox360. Ik was er al lang voordat m'n kwam met Battlefield 1942, voordat Halo het fps-genre deftig naar de console bracht.
De mensen van die eerste groep zijn nu nog steeds gamers, enkele van hen maken de games van nu. Je zult de "oudere garde" ook op veel plekken vinden waar je ze niet verwacht. Psychiaters die Age of Empires spelen, de grote businessman die 's avonds een potje oorlog speelt in Counter Strike, de moeder de hele dag thuis zit en World of Warcraft speelt, ze bestaan allemaal, maar velen houden dat gedeelte van hun identiteit achter.

Ik denk dat ik me, als ik het me mag permitteren, het best kan plaatsen binnen die oude garde.
Goed, ik was er niet van in het begin bij, maar heb ook de evolutie van games gezien: van 16 naar 32 bit kleuren, de eerste polygonen in 3D, bumpmaps die opkomen, water dat er steeds beter uit ziet (De eerste tien minuten in Morrowind zijn onvergetelijk, de hele wereld leefde, en dat water!), tot parallax mapping en normal maps.

Als mensen me vragen naar mijn hobby's, zal ik zeggen dat ik muziek speel. Dat ik games speel, of nog erger, dat ik programmeer (!), verberg ik, hoewel ik die twee dingen wel een pak meer doe dan muziek spelen. Onterecht, het wordt tijd dat ik opsta en het uitroep:

Ja, ik game, en het is verdomme tof om te doen (een vloek om de nadruk te leggen: Bart gebruikt trucjes uit de leer van het schrijven).
Ja, ik programmeer, en het is een schitterend gevoel om na uren zwoegen naar een scherm te kijken en je resultaat in al zijn glorie te kunnen zien. Het is een schitterend gevoel te beseffen dat je iets gecreëerd hebt met je eigen handen (hoewel het in dit geval meer figuurlijk is, aangezien het vooral denkwerk is) waar je zowel controle over hebt als dat het dingen doet die het zelf doet. Een beetje alsof je een hond uit klei zou maken en er vervolgens leven in blazen waarop hij meteen perfect is afgericht, maar toch nog altijd een hond is (en dus de dingen doet die een hond nu eenmaal een hond maken).